Wat ik zag op een heldere dag , 1972

Heel herkenbare, dagelijkse taferelen zet Antoon de Clerck om in een geestelijke ervaring. De voorstellingen lijken wel bevroren. De vormen zuivert hij uit en herleidt hij tot de essentie. De structuur van het schilderij is strak geometrisch. Constructieve elementen, zoals bijvoorbeeld de gebogen spanning van een brug over de autosnelweg en het lijnenspel dat daarbij hoort, tillen de ervaring op. Maar evengoed heeft hij oog voor detail, zoals je ziet in de scherpe observaties van de banden of de carrosserie van een auto bijvoorbeeld. Hij ontdekt ook dat de weerspiegeling in een venster of in een wieldop hem helpen om de werkelijkheid op een vereenvoudigde manier te observeren en zelfs om ze te sublimeren. Wanneer hij kleur gebruikt, kiest hij voor heldere, frisse tinten. Maar het doek bevat ook vele lege plekken. Al deze elementen samen – het uitzuiveren van de vormen, de geometrische structuur, de grafische details, de heldere kleuren en de leegtes – verlenen het schilderij een verstilde, tijdloze dimensie. Antoon de Clerck wil hiermee de oneindigheid uitbeelden, het ontastbare, datgene wat aan onze zintuigen ontsnapt. Het fysische en het metafysische samen. Inspiratie voor deze unieke beeldtaal vindt Antoon de Clerck verspreid over de kunstgeschiedenis. In het vergeestelijken van de werkelijkheid zijn Piero della Francesca, Johannes Vermeer en Piet Mondriaan hem ongetwijfeld voorgegaan. In zijn keuze om alledaagse taferelen voor te stellen is hij verwant met de ‘nieuwe visie’ van Roger Raveel. Met Jean Brusselmans heeft hij dan weer zijn geometrische opbouw gemeen. En door zijn extreem realistische schilderijen uit de jaren 1970 wordt hij vaak als hyperrealistisch omschreven.