zonder titel , 1991

Berlinde De Bruyckere, vooral bekend door haar monumentale installaties, maakte aanvankelijk veeleer minimalistisch werk waarbij ze o.a. staal, steen en glas gebruikte. Langzaamaan introduceert ze herkenbare vormen en verschillende materialen, zoals dekens, hout, was, paardenlijven. Ze lijken op het eerste gezicht figuratief en herkenbaar, maar onder die eerste laag schuilt een krachtige, poëtische beeldtaal die intrigeert en beklijft. De esthetische materialen en vormen zijn dubbelzinnig, het verval, de afgrond loeren om de hoek. Kenmerkende thema’s als de dood, angst en eenzaamheid koppelt ze steeds aan leven, liefde en schoonheid. Naast deze driedimensionale werken zet ze haar ideeën ook op papier. Tekeningen en aquarellen gaan de beelden vooraf, maar zijn evenzeer zelfstandige werken. Door de jaren heen bouwt ze een rijk oeuvre uit, waarbij de eenheid van materiaalkeuze, de gebruikte technieken en de terugkerende symbolen en motieven de rode draad vormen. De sculptuur die je hier ziet, als het ware een 'kamer-kooi', suggereert een architecturale plaats, die door de open en lichte structuur een droom lijkt. Maar zowel ruimte als droom misleiden. Het lijnenspel van de metalen constructie zuigt je in de diepte. Vooraan liggen drie lege vaten, zijn het gifvaten?, uit de kille werkelijkheid. In de diepte, onbereikbaar voor elke aanraking, zie je beelden van vergrijsde metaalachtige rozen, van alle schoonheid ontdaan. Herinneringen aan wat was, aan leven en groei, onderhevig aan verandering en het onvermijdelijke deemsteren door.