Au Fond. Katleen Vinck & Wim Wauman.

Au Fond. Katleen Vinck & Wim Wauman – Hedendaagse kunst tussen landschap en decor

Vanuit de drang om zijn gevoelens bij het waarnemen van een landschap uit te drukken, schilderde Constant Permeke met snelle penseelstreken. Op die manier herleidde hij zijn omgeving tot haar essentie en verrijkte hij het landschap met persoonlijke indrukken. Vandaag benaderen Katleen Vinck en Wim Wauman op hun beurt de realiteit uit een eigen invalshoek. Beide kunstenaars reflecteren over de wezenlijkheid van decors en verheffen de ‘scène’ tot onderwerp van hun werk. Waar Constant Permeke het bestaande landschap manipuleerde in functie van een expressie, construeren Katleen Vinck en Wim Wauman echter zelf een landschap aan de hand van verschillende materialen en rekwisieten.

Katleen Vinck analyseert het bestaande architecturale landschap door er bepaalde elementen van te reconstrueren. Ze ontwikkelt ensceneringen van plekken die vaak al een soort pastiche zijn. Door spontaan gegroeide creaties te imiteren, ontstaan immers interessante mengvormen tussen natuur en cultuur. Zo willen rotsachtige formaties in bedevaartsoorden een indruk van authenticiteit opwekken, maar zijn het eigenlijk archetypes die de mens met weinig fantasie veelvuldig kopieert. Vanuit haar achtergrond in architectuur en scenografie voelt Katleen Vinck zich sterk aangetrokken tot dergelijke niet-categoriseerbare structuren. Haar beelden en foto’s bevinden zich dan ook tussen kopie en origineel, en tussen autonoom object en decor.

Een vergelijkbare interesse in scenografie is prominent aanwezig in het recent werk van Wim Wauman. Hij verliet het pad van ‘de fotografie als venster op de wereld’ en besloot om eigen beelden te construeren vanuit een ‘tabula rasa’. In zijn studio assembleert en fotografeert hij composities met gevonden objecten en giften van andere kunstenaars. Het strategische gebruik van studiolicht, de dominante camerapositie en de uitgekiende puzzel van objecten en houten panelen benadrukken het theatrale van deze scènes. De constructies voor zijn stillevens benadert Wim Wauman steeds meer als autonome entiteiten. Via een experimenteel vertaalproces van twee- naar driedimensionaal werk (en omgekeerd) en de toepassing van ambachtelijke technieken, breidt hij zijn kunstproductie uit met handgemaakte decorstukken, houten objecten en andere rekwisieten. Op die manier onderzoekt hij de intuïtieve wisselwerking tussen ‘denken’ en ‘maken’ die aan de basis ligt van zijn creatief proces.